No More Learning

qui quoniam exstinctis quae debet, praestat amicis,
et nos exstinctis adnumerare potest.


_220. Lines Written in Sickness_

HAEC mea, si casu miraris, epistula quare
alterius digitis scripta sit: aeger eram.
aeger in extremis ignoti partibus orbis,
incertusque meae paene salutis eram.
quem mihi nunc animum dira regione iacenti
inter Sauromatas esse Getasque putes,
nec caelum patior, nec aquis adsueuimus istis,
terraque nescio quo non placet ipsa modo.
non domus apta satis, non hic cibus utilis aegro,
nullus Apollinea qui leuet arte malum,
non qui soletur, non qui labentia tarde
tempora narrando fallat, amicus adest.
lassus in extremis iaceo populisque locisque,
et subit adfecto nunc mihi quicquid abest.
omnia cum subeant, uincis tamen omnia, coniunx,
et plus in nostro pectore parte tenes.
te loquor absentem, te uox mea nominat unam;
nulla uenit sine te nox mihi, nulla dies.
quin etiam sic me dicunt aliena locutum,
ut foret amenti nomen in ore tuum.
si iam deficiam, suppressaque lingua palato
uix instillato restituenda mero,
nuntiet huc aliquis dominam uenisse, resurgam,
spesque tui nobis causa uigoris erit.
ergo ego sum dubius uitae, tu forsitan istic
iucundum nostri nescia tempus agis?
non agis; adfirmo. liquet hoc, carissima, nobis,
tempus agi sine me non nisi triste tibi.
si tamen inpleuit mea sors, quos debuit, annos,
et mihi uiuendi tam cito finis adest,
quantum erat, o magni, morituro parcere, diui,
ut saltem patria contumularer humo?
uel poena in tempus mortis dilata fuisset,
uel praecepisset mors properata fugam.
integer hanc potui nuper bene reddere lucem;
exsul ut occiderem, nunc mihi uita data est.
tam procul ignotis igitur moriemur in oris,
et fient ipso tristia fata loco;
nec mea consueto languescent corpora lecto,
depositum nec me qui fleat, ullus erit;
nec dominae lacrimis in nostra cadentibus ora
accedent animae tempora parua meae;
nec mandata dabo, nec cum clamore supremo
labentis oculos condet amica manus,
sed sine funeribus caput hoc, sine honore sepulcri
indeploratum barbara terra teget!
ecquid, ubi audieris, tota turbabere mente,
et feries pauida pectora fida manu?
ecquid, in has frustra tendens tua brachia partis,
clamabis miseri nomen inane uiri?
parce tamen lacerare genas, nec scinde capillos:
non tibi nunc primum, lux mea, raptus ero.
cum patriam amisi, tunc me periisse putato:
et prior et grauior mors fuit illa mihi.
nunc, si forte potes,--sed non potes, optima coniunx--
finitis gaude tot mihi morte malis.
quod potes, extenua forti mala corde ferendo,
ad quae iam pridem non rude pectus habes.
atque utinam pereant animae cum corpore nostrae,
effugiatque auidos pars mihi nulla rogos.
nam si morte carens uacua uolat altus in aura
spiritus, et Samii sunt rata dicta senis,
inter Sarmaticas Romana uagabitur umbras,
perque feros manis hospita semper erit;
ossa tamen facito parua referantur in urna:
sic ego non etiam mortuus exsul ero.
non uetat hoc quisquam: fratrem Thebana peremptum
supposuit tumulo rege uetante soror.
atque ea cum foliis et amomi puluere misce,
inque suburbano condita pone solo;
quoque legat uersus oculo properante uiator,
grandibus in tituli marmore caede notis:
HIC . EGO . QVI . IACEO .