No More Learning

Her blood riz quick, though, like the tide
Down to the Bay o' Fundy,
An' all I know is they wuz cried
In meetin', come nex Sunday.


SATIS multis sese emptores futuros libri professis, Georgius Nichols,
Cantabrigiensis, opus emittet de parte gravi sed adhuc neglecta
historiae naturalis, cum titulo sequente, videlicet:

_Conatus ad Delineationem naturalem nonnihil perfectiorem Scarabaei
Bombilatoris, vulgo dicti_ HUMBUG, ab HOMERO WILBUR, Artium Magistro,
Societatis historico-naturalis Jaalamensis Praeside (Secretario,
Socioque (eheu! ) singulo), multarumque aliarum Societatum eruditarum
(sive ineruditarum) tam domesticarum quam transmarinarum Socio--forsitan
futuro.




PROEMIUM

LECTORI BENEVOLO S.

Toga scholastica nondum deposita, quum systemata varia entomologica, a
viris ejus scientiae cultoribus studiosissimis summa diligentia
aedificata, penitus indagassem, non fuit quin luctuose omnibus in iis,
quamvis aliter laude dignissimis, hiatum magni momenti perciperem. Tunc,
nescio quo motu superiore impulsus, aut qua captus dulcedine operis, ad
eum implendum (Curtius alter) me solemniter devovi. Nec ab isto labore,
[Greek: daimonios] imposito, abstinui antequam tractatulum sufficienter
inconcinnum lingua vernacula perfeceram. Inde, juveniliter tumefactus,
et barathro ineptiae [Greek: ton bibliopolon] (necnon 'Publici
Legentis') nusquam explorato, me composuisse quod quasi placentas
praefervidas (ut sic dicam) homines ingurgitarent credidi. Sed, quum
huic et alio bibliopolae MSS. mea submisissem et nihil solidius
responsione valde negativa in Musaeum meum retulissem, horror ingens
atque misericordia, ob crassitudinem Lambertianam in cerebris
homunculorum istius muneris coelesti quadam ira infixam, me invasere.
Extemplo mei solius impensis librum edere decrevi, nihil omnino dubitans
quin 'Mundus Scientificus' (ut aiunt) crumenam meam ampliter repleret.
Nullam, attamen, ex agro illo meo parvulo segetem demessui praeter
gaudium vacuum bene de Republica merendi. Iste panis meus pretiosus
super aquas literarias faeculentas praefidenter jactus, quasi Harpyiaram
quarundam (scilicet bibliopolarum istorum facinorosorum supradictorum)
tactu rancidus, intra perpaucos dies mihi domum rediit. Et, quum ipse
tali victu ali non tolerarem, primum in mentem venit pistori (typographo
nempe) nihilominus solvendum esse. Animum non idcirco demisi, imo aeque
ac pueri naviculas suas penes se lino retinent (eo ut e recto cursu
delapsas ad ripam retrahant), sic ego Arga meam chartaceam fluctibus
laborantem a quaesitu velleris aurei, ipse potius tonsus pelleque
exutus, mente solida revocavi.
Metaphoram ut mutem, _boomarangam_ meam a
scopo aberrantem, retraxi, dum majore vi, occasione ministrante,
adversus Fortunam intorquerem. Ast mihi, talia volventi, et, sicut
Saturnus ille [Greek: paidoboros], liberos intellectus mei depascere
fidenti, casus miserandus, nec antea inauditus, supervenit. Nam, ut
ferunt Scythas pietatis causa et parsimoniae, parentes suos mortuos
devorasse, sic filius hic meus primogenitus, Scythis ipsis minus
mansuetus, patrem vivum totum et calcitrantem exsorbere enixus est. Nec
tamen hac de causa sobolem meam esurientem exheredavi. Sed famem istam
pro valido testimonio virilitatis roborisque potius habui, cibumque ad
eam satiandam, salva paterna mea carne, petii. Et quia bilem illam
scaturientem ad aes etiam concoquendum idoneam esse estimabam, unde aes
alienum, ut minoris pretii, haberem, circumspexi. Rebus ita se
habentibus, ab avunculo meo Johanne Doolittie, Armigero, impetravi ut
pecunias necessarias suppeditaret, ne opus esset mihi universitatem
relinquendi antequam ad gradum primum in artibus pervenissem. Tune ego,
salvum facere patronum meum munificum maxime cupiens, omnes libros
primae editionis operis mei non venditos una cum privilegio in omne
aevum ejusdem imprimendi et edendi avunculo meo dicto pigneravi. Ex illo
die, atro lapide notando, curae vociferantes familiae singulis annis
crescentis eo usque insultabant ut nunquam tam carum pignus e vinculis
istis aheneis solvere possem.

Avunculo vero nuper mortuo, quum inter alios consanguineos testamenti
ejus lectionem audiendi causa advenissem, erectis auribus verba talia
sequentia accepi: 'Quoniam persuasum habeo meum dilectum nepotem
Homerum, longa et intima rerum angustarum domi experientia, aptissimum
esse qui divitias tueatur, beneficenterque ac prudenter iis divinis
creditis utatur,--ergo, motus hisce cogitationibus, exque amore meo in
illum magno, do, legoque nepoti caro meo supranominato omnes
singularesque istas possessiones nec ponderabiles nec computabiles meas
quae sequuntur, scilicet: quingentos libros quos mihi pigneravit dictus
Homerus, anno lucis 1792, cum privilegio edendi et repetendi opus istud
"scientificum" (quod dicunt) suum, si sic elegerit. Tamen D. O. M, precor
oculos Homeri nepotis mei ita aperiat eumque moveat, ut libros istos in
bibliotheca unius e plurimis castellis suis Hispaniensibus tuto
abscondat. '

His verbis vix credibilibus, auditis, cor meum in pectore exsultavit.
Deinde, quoniam tractatus Anglice scriptus spem auctoris fefellerat,
quippe quum studium Historiae Naturalis in Republica nostra inter
factionis strepitum languescat, Latine versum edere statui, et eo potius
quia nescio quomodo disciplina academica et duo diplomata proficiant,
nisi quod peritos linguarum omnino mortuarum (et damnandarum, ut dicebat
iste [Greek: panourgos] Guilielmus Cobbett) nos faciant.

Et mihi adhue superstes est tota illa editio prima, quam quasi
crepitaculum per quod dentes caninos dentibam retineo.